Als je jezelf tegenkomt

Mensen durven het wel eens vaker te benoemen dat ze 'zichzelf zijn tegengekomen'. Meestal gebeurt dat terloops in een verhaal dat ze vertellen over zichzelf of over anderen, soms hun partner. De uitspraak op zich is niet zo uitzonderlijk, al vraag ik mezelf tegelijkertijd ook geregeld af wat ze daar precies mee bedoelen. Betekent dat voor iedereen hetzelfde of kan dat verschillen van persoon tot persoon? En wat gebeurt er dan, met andere woorden, wat doe je dan wanneer je jezelf tegenkomt...

Mijn man en ik hadden het idee opgevat om op vakantie wat bergen op te fietsen. In de periode voorafgaand aan onze vakantie was de intentie er wel om onze conditie wat aan te scherpen want die was ondertussen weer ver onder nul gezakt, maar van de intentie omzetten in actie was uiteindelijk niet veel in huis gekomen waardoor we redelijk ongetraind naar Baskenland afzakten. Een voordeel was wel dat we er allebei even belabberd voorstonden, de ene moest dus niet al te veel onderdoen voor de andere. De goesting was er wel en we namen ons voor om 'op ons gemakje' naar boven te rijden. Dat zou wel lukken...

Met veel goeie moed en zin om te fietsen, rijden we vanuit onze camping van aan de Franse kant, naar Spanje tot aan de Jaizkibel. Voor de kenners: da's één van de favoriete beklimmingen van Remco Evenepoel in de Clasica San Sebastian ;-)
We starten er gelijk aan en al redelijk snel vallen we elk terug op ons eigen tempo. Ik heb helemaal geen zin om me te forceren (de tijd van wielrennen en mezelf tot het uiterste duwen, is voorbij) en besluit om mijn adem als leidraad te nemen om mijn snelheid te bepalen. Toegegeven, dat was niet snel, zelfs integendeel... maar hé, ik stond ook niet stil, ik bleef doortrappen. Adem in en trappen, één, twee, adem uit en trappen, één, twee... dat was zowat mijn cadans.

'Geheel bewust van enkel en alleen nog mezelf, vraag ik me daar af: "Is dit nu jezelf tegenkomen?" '

Gedachten beginnen door mijn hoofd te spoken om mezelf te blijven aanmoedigen, de bordjes langs de kant die elke volgende kilometer aangeven naar de top doen daar zeker ook deugd aan. Hoe langer, hoe meer kom ik in een soort niemandsland terecht, waarbij ik helemaal alleen aan het fietsen ben en enkel de geluiden van de natuur om me heen hoor (en af en toe een auto of andere fietser die me passeren ook ja, al was dat laatste gelukkig een minderheid, het zou mijn zelfvertrouwen geen deugd doen hahaha...)

Het blijven doortrappen wordt gaandeweg meer en meer stoempen, alsof de weg steeds steiler wordt, mijn adem alsmaar korter. Ik blijf die wel halsstarrig volgen zodat ik niet in overdrive ga maar kan op een bepaald moment mezelf niet van de indruk ontdoen dat ik tegen mijn limieten aan het aanbotsen (of beter gezegd: aanrijden) ben. De gedachten in mijn hoofd beginnen te haperen, er volgt als het ware een soort leeg gat dat enkel en alleen nog bezig is met datgene wat ik aan het doen ben... ademen en trappen... ademen en trappen. Alsof het een soort overlevingsmodus is. Geheel bewust van enkel en alleen nog mezelf, vraag ik me daar af: "Is dit nu jezelf tegenkomen?"

Het begint me te dagen dat het op momenten is wanneer je denkt dat je ten einde raad bent, dat je geen kant meer op kan, dat je geen krachten meer over hebt, dat je op je limieten botst, dat je je afvraagt wat je aan het doen bent (of waarom in godsnaam)... kortom, dat het op zo'n moment is dat je jezelf tegenkomt...

Er is een Engelse uitspraak die zegt 'time will tell'. Je kan deze gebruiken om erop te vertrouwen dat je te weten zal komen wat je kan doen, maar op de momenten dat het er écht om gaat - die waar je met jezelf aan het worstelen bent - is de kans groot dat je op je eigen voorkeuren en innerlijke drijfveren terugvalt. Ben je iemand die niet gauw opgeeft, dan zal je verder doen en doorbijten tot wanneer je je doel hebt bereikt (net zoals ik de top van de beklimming wilde halen zonder te stoppen en het me ook is gelukt). Ben je iemand die het liever rationeel bekijkt, dan heb je eerder baat bij de opties na te gaan die je hebt en daartussen je weloverwogen keuze maken. Ga je liever op je gevoel af, dan zal je mogelijk ook wel opties nagaan, maar enkel voor diegene gaan waar je volledig achter staat. Zo zijn er nog wel een aantal mogelijkheden die bij jou zouden kunnen passen.

Het is vaak ook tijdens of na zo'n momenten dat je bepaalde ideeën of inzichten krijgt waar je nooit eerder hebt bij stilgestaan. Uiteindelijk is dat ook niet zo verwonderlijk dat dat dan gebeurt. Je hele bewustzijn wordt enkel en alleen door jezelf ingenomen waardoor je wordt gedwongen om naar je eigen kern terug te gaan. Het is van daaruit dat de beste ideeën ontstaan, ideeën die bij jou passen, niet bij iemand anders.

Doe ik hiermee nu een oproep om je eigen limieten op te zoeken? Neen, helemaal niet. Het is per slot van rekening nog altijd veel makkelijker én gezonder om goed getraind een beklimming aan te pakken. Maar kom je jezelf toch eens tegen, maak er dan gelijk goed gebruik van. Wie weet op welk pad het je nog brengt ;-)

Ine