Over mij

Maar nu sta ik dus aan de start van een wielerwedstrijd. Wauw, mijn droom gaat in vervulling! Als jong veulen sta ik hier vol ambitie, klaar om het beste van mezelf te geven en te tonen aan mijn familie hoe ik het als meisje zou doen op de fiets. Ah ja, want ik ben altijd al wel wat een buitenbeentje – lees: een koppige/eigenzinnige – geweest, die de dingen op haar eigen manier doet (en meestal nog wel haar gelijk haalt ook… of is dat gewoon eigen aan vrouw zijn?). 

De wedstrijdcommissaris fluit de wedstrijd in gang, het peloton vertrekt, we nemen de eerste bocht, ik hou mijn stuur in de beugels, zet me recht om me full force terug op snelheid te trekken en… ik moet remmen! Huuuh? Wordt hier niet sneller in gang getrokken? Bij de mannen gaat er dat alleszins een pak sneller aan toe. (Ter info: het is een tijd waarin het als meisje nog een belevenis is om voor de koersfiets te kiezen, het vrouwenwielrennen is bijlange nog niet zo ver gevorderd als in de huidige tijd waardoor ik nog nooit ofte te nimmer van mijn leven een vrouwenkoers heb gezien, alle info over hoe te rijden qua tactiek, bochten nemen enzovoort heb ik opgestoken door naar het mannenpeloton te kijken.) 

Hier moet ik dus meteen schakelen, niet enkel letterlijk qua verzet op mijn fiets, maar vooral ook qua tactiek want hoe moet ik deze koers aanpakken? Mijn eigenzinnige ik zet zich dan maar vooraan en wordt één van de trekkers van het peloton. Ik wil me toch tonen, niet? Mijn familie wordt fanatieker met elke ronde die ik passeer en nog deel uitmaak van de eerste groep. Kleine anekdote: mijn vader vergeet op het knopje van de fotocamera te drukken – de gsm bestaat nog niet – wanneer hij ziet dat ik aan kop mee de koers aan het maken ben. Alleen… ik heb nog niet geleerd hoe ik op deze manier van rijden een ganse koers kan volbrengen. 

Een aantal rondes verder is het dus van dat: mijn spreekwoordelijke pijp is uit en ik moet de andere rensters zonder mij verder laten rijden. Lichtjes ontgoocheld stop ik aan de auto en nog voor ik mijn voet op de grond kan zetten, roept mijn ganse familie bijna gelijktijdig: "Vooruit, verder rijden!". Niet goed wetend waarom dat nog nodig is, trek ik me terug in gang en rij ik de rest van de wedstrijd uit. Achteraf hoor ik dat ik nog in een gunstige positie lag en er al een heel pak rensters eerder dan mij de rol hadden moeten lossen, terwijl ik dacht dat ik de laatste van de bende was… 

Fast forward naar putje winter 2010. Het vriest dat het kraakt. Als leidinggevende ben ik on duty op de operationele dienst van het bedrijf waarvoor ik werk, op de luchthaven van Zaventem. Buiten is het een chaos, vliegtuigen komen en vertrekken met vertraging, de 'ontijzeling' van de toestellen neemt heel wat tijd in beslag, de ploegen en werkmensen en bedienden die zich buiten op het tarmac bevinden kunnen zich met moeite recht houden en zich veilig verplaatsen… Kortom, een zeer drukke shift waar iedereen zowat doet wat ie kan met de middelen dat ie heeft. 

In onze grote kantoorruimte sta ik tussen de aanwezigen van de avondshift. Het is er een drukte van jewelste. Ik geef aansturing aan de dispatchers en tracht het overzicht te bewaren. Bij mezelf denk ik geregeld: "Waar zijn we hier toch mee bezig?" en "Doe ik dit wel goed?", "Houden mijn keuzes en beslissingen wel steek?", "Wat zouden ze van mijn aansturingen vinden?"…

In het spreekwoordelijke kippenkot wil iedereen zijn frustratie wel eens kunnen uiten of in het beste geval met veel zwier vertellen wat ie daarbuiten heeft meegemaakt. Tussendoor probeer ik om bij diegenen dat het nodig is, de gemoederen wat te bedaren. De wil om het werk naar behoren uit te voeren is er, de onmacht brengt sommigen echter wat op de rand (of erover) van frustratie. Dat is menselijk, maar het mag niet worden doorgegeven aan de rest van de groep. Net op het moment dat het gekakel een hoogtepunt neemt en ik een blijkbaar spontaan rustige reactie geef (lees ook: vanbinnen hou ik mijn hart vast voor eventuele reacties), draait iemand van het team zich naar mij om en zegt: "Amai, jij bent de enige die hier rustig kan blijven." In zijn ogen zie ik een vorm van opluchting en uit zijn woorden klinkt vertrouwen. Vertrouwen dat hij heeft in mijn optreden en vertrouwen dat hij krijgt door mijn actie. Even voordien stond hij wat radeloos in rondjes te draaien, eensklaps neemt hij zelf actie en begint hij aan zijn taak.

Ik besef dat, hoe klein ik me vanbinnen ook mag voelen op zo'n moment, de manier waarop ik iets overbreng en vooral mijn eigen non-verbale houding, een zeer grote invloed heeft op het gedrag van het team. Het doet me terugdenken aan mijn sport waarin ik die zelfregulatie zo goed heb geleerd. Ow ja, de sport! Wacht, we spoelen weer wat verder…

Anno 2023. Ik kan je vertellen, ik heb me enorm kunnen uitleven in het wielrennen. Met vallen en opstaan (gelukkig meer figuurlijk dan letterlijk) heb ik geleerd om tactisch te rijden, ook domme dingen te doen, vaak te winnen, nog meer te verliezen, mee te doen op het hoogste niveau – oa WK – en vooral mezelf als mens te ontplooien. In feite heb ik twee carrières gehad: eentje in mijn jeugd- en adolescentiejaren, inclusief afstuderen en diploma behalen, dan kwam het huisje-tuintje-kindjes-verhaal (en kat en kippen) en halfweg de dertig gaf ik de waakvlam die nog in me brandde, een tweede leven en startte opnieuw met wielrennen. De drang naar adrenaline was er nog, maar de mindset was wat aangepast aan de context waarin mijn leven zich bevond. Die combinatie gaf vaak een rollercoaster aan gemengde gedachten en gevoelens met als gevolg… opnieuw schakelen… een sportpsycholoog was nodig om verheldering te brengen.

Die mentale veerkracht heeft me weerbaarder gemaakt en meer assertief – al heb ik met dat laatste nooit echt veel moeite gehad, integendeel, ik heb vooral moeten leren om niet té assertief over te komen. Anderzijds is zelfvertrouwen altijd wel wat een hekel punt geweest, ook dat heb ik geleerd met vallen en opstaan en zelfs, met uit een vliegtuig te springen. Het beste verjaardagscadeau ooit! Met dank aan mijn man en kinderen. De sprong kwam op het gepaste moment, een week voordat ik ging solliciteren voor die leidinggevende functie. Als ik het lef had om uit een vliegtuig te springen, moest ik toch ook lef genoeg hebben om een sollicitatiegesprek aan te gaan, niet? Enfin, die gedachte heeft mij toen alleszins wel geholpen en de job was de mijne :-) 

De durf om te springen heeft me eveneens geholpen toen ik - figuurlijk gesproken - ben gesprongen om in 2017 mijn eigen zaak op te richten. Na een intensieve bijscholing kon ik alleen maar vaststellen dat hetgeen ik in die opleidingen leerde, in feite al jaren toepaste, enerzijds op mezelf en anderzijds ook in de coachende rol in mijn functie als leidinggevende. De puzzelstukjes zijn op hun plaats gevallen.

Bijkomende weetjes

• Van 2018 tot 2022 was ik freelance docente in avondonderwijs, voornamelijk in de vakken sportpsychologie en assertiviteit, en af en toe ook in de vakken Life Coach en NLP (Neuro Linguistisch Programmeren).
• Mijn man en ik vullen elkaar goed aan, samen hebben we twee geweldige dochters en ons gezin is compleet met onze kat met Garfield-allures – neem dat qua gedrag gerust letterlijk!
• Fietsen doe ik nog veel te weinig om dan telkens ik dan toch eens fiets me voor te nemen om het vaker te doen en er dan weer veel te lang mee te wachten.
• Ik ga graag uit eten met vrienden – pastavreter was ik als wielrenster en pastavreter zal ik blijven, al eet ik die koolhydraten nu omdat ik ze zo lekker vind en niet meer om mijn sportbenen voeding te geven.
• Werelddelen ter plekke ontdekken is elke keer een openbaring – Florida, you're next!
  
• Ik ben trotse auteur van het eigenhandig geschreven boek 'Gedreven door Ambitie'.
• Eind 2022 heb ik een vijfentwintig jaar oude wens in vervulling gebracht: I got myself a tattoo :-) 
  
  

Opleidingen / diploma's

• Gecertificeerd ActionType® practitioner
  
• Gecertificeerd NLP practitioner
• Gecertificeerd MBTI®-practitioner
• Gecertificeerd TRE®-provider
• Sportpsychologie (CVA Antwerpen)
• Allround Mental Coach (CVA Antwerpen)
• Gesprekstechnieken (CVA Antwerpen)
• Assertiviteitscoach (CVA Antwerpen)
• Praktische Psychologie (CVA Antwerpen)
• Life Coach (CVA Antwerpen)
• Stresscoach (CVA Antwerpen)
• Bachelor Psychologie (universiteit, in opleiding)
• Bachelor Beheer, Toerisme en Recreatie (Erasmushogeschool Brussel)

Recensies