Een onbereikbaar doel of toch niet

24-10-2024

Dromen staat vrij, dat is zeker. Dromen mag en dromen moet. Af en toe je gedachten als het ware eens laten afdwalen naar één of andere plaats waar je niet van weet of je er ooit geraakt, laat staan hoe je er zou geraken. Het kan je inspiratie alleen maar rijker maken. Maar stel nu dat je een droom hebt die je zou willen waarmaken terwijl het meer lijkt als een onbereikbaar doel. Misschien wil je een marathon lopen, doorgroeien naar het niveau van topsporter, een eigen bedrijf starten of je reeds bestaande bedrijf nog uitbreiden… Het ene kan je al makkelijker lijken dan het andere.

'Dat is uiteraard allemaal heel logisch maar als je van droom naar doel gaat, dan kan dat wel eens botsen in je hoofd waardoor het een onbereikbaar doel blijft.'

Op een mooie dag van 2024 viel er een mail in mijn mailbox met daarop de aankondiging van (en uitnodiging voor deelname aan) Luik-Bastenaken-Luik voor de liefhebbers van de fiets. Deze fietstocht wordt naar jaarlijkse gewoonte daags voor die van de profs gereden. Ik ontvang wel meer van die mails maar deze keer bleef die, elke keer ik mijn inbox opende, als het ware naar mij knipogen. Meestal denk ik bij zo'n mail 'allemaal heel tof maar ik heb geen conditie meer, dat lukt me niet meer'. Nu was het echter anders. Ik begon te dromen en bleef dromen telkens ik die mail zag staan. Ik dacht terug aan de tijd waarin het wél goed zat met mijn conditie en ik die afstand en die hoogtemeters wél aankon. Mijn gedachten dwaalden elke keer opnieuw af naar die andere plaats… om dan telkens weer te botsen op de realiteit van de dag en te beseffen dat mijn conditie inderdaad niet meer is wat ze ooit is geweest. Gevolg: de mail werd gesloten. Het leek een onbereikbaar doel. En toch… zowel luidop als tegen mezelf zeg ik al een tijdje dat ik meer wil bewegen. Mijn lichaam snakt naar beweging. Het ouder worden als vrouw helpt er ook niet meteen aan, af en toe knipoogt de weegschaal zelfs ook ;-)

Na al dat geknipoog begon ik me te realiseren waarom net die klassieker me zo aantrekt. Hij deed me immers denken aan mijn grootvader die er als profrenner nog aan heeft deelgenomen. Als ik dan dacht aan die cyclo voor de fietsliefhebbers, bleef het dan bij een droom of kon ik me die toch als doel stellen? De realiteit dwong me echter om te zeggen dat het een onbereikbaar doel zou zijn. Er waren dan wel verschillende afstanden zodat je naar eigen vermogen zou kunnen fietsen, de hele rit van om en bij de 250km uitrijden is wel de ganse ervaring meepikken. Maar goed, het bleef onbereikbaar.

Een tijdje nadien deelde mijn vader (de zoon van mijn ooit nog koersende grootvader) me mee dat hij zich had ingeschreven voor de grote rit, jawel. Mijn mond viel open en ik betrapte mezelf op een vreugdesprongetje in mijn hart, een glimlach verscheen op mijn gezicht en ik vroeg hem nog of hij er zeker over was. Uiteindelijk bleek het mijn eigen aanvoelen van onbereikbaarheid die ik naar hem projecteerde. Wanneer hij vertelde dat er elke 50km bevoorrading is voorzien, klaarde het plots op in mijn hoofd: het onbereikbaar doel was een haalbaar doel geworden. Heel simpel, door het kleiner te maken. Ik hoef met andere woorden ook niet meteen voor de ganse afstand te gaan trainen. Rustig opbouwen per 50km kan ook. Dat is uiteraard allemaal heel logisch maar als je van droom naar doel gaat, dan kan dat wel eens botsen in je hoofd waardoor het een onbereikbaar doel blijft. Deel je het echter op, op een manier waarop dat voor jezelf wél haalbaar wordt, dan wordt het een bereikbaar doel. Dan is het enkel nog kwestie van ermee aan de slag te gaan. 

Zit je zelf vast om je ambitieuze droom te kunnen omzetten in een haalbaar doel? Neem gerust eens contact met me op en wie weet ga jij binnenkort op weg naar jouw doel.

Liefs,
Ine