Even onthaasten op een terras...

Vrijdag is traditioneel het einde van de werkweek. Het is ook een dag waarop ik graag nog zaken van mijn to-do-lijstje afwerk zodat ik met een gerust gemoed het weekend in kan. Onlangs was het weeral lang geleden dat ik nog eens had afgesproken met een bepaalde vriendin en zo bleek een vrijdagnamiddag een ideale dag om hier nog eens werk van te maken. Dag en uur lagen vast en genoteerd in mijn agenda en we keken er alvast beiden naar uit! Daags voordien krijg ik van haar de vraag om onze afspraak een uurtje te verlaten, dat zou haar immers beter uitkomen. Voor mij was dit ook handig, dan kon ik van dat extra uur gebruik maken om mijn to-do's verder af te krijgen dus ja, de afspraak schuift een uur op in mijn agenda. Geen probleem en graag gedaan :-)

'De enige to-do die ik nog gepland had vóór onze afspraak, bleek toch iets langer 'do' in te houden vooraleer ik aan de 'done' kwam.'

De enige to-do die ik nog gepland had vóór onze afspraak, bleek toch iets langer 'do' in te houden vooraleer ik aan de 'done' kwam. Niet dat het me zorgen baarde, desnoods schuif ik een deel door naar een volgende dag, maar toch, opgeruimd staat netjes, niet? Al heeft dat in dit geval meer effect op hoe je eigen mind is opgeruimd zodat je je gedachten daaromtrent aan de kant kan zetten. Het lukt me uiteindelijk niet om het volledig af te werken en ik beslis om dit door te schuiven en te vertrekken naar de plaats van afspraak. 
Daar aangekomen, stel ik vast dat ik mijn gsm ben vergeten maar ach, waarom zou ik die nodig hebben, ik ben hier toch om bij te kletsen? We hebben beiden ongetwijfeld genoeg stof om over te praten. 
Vermits zij er nog niet is, neem ik alvast plaats op het terras. Het begint me nu ergens te dagen dat ik iets aan het vergeten ben. Ja, mijn gsm zeker? Dat weet ik al, dat ik die niet bij heb. Voor de 'jeugd van tegenwoordig' zou dit een enorme ramp zijn, mogelijk met afkickverschijnselen en een rothumeur erbovenop.
Nee, het is iets anders, mijn buikgevoel zegt me dat er iets niet klopt. Welk uur hadden we ook alweer afgesproken? Ik open mijn agenda (yes, I know, op dat vlak ben ik nog van de 'oude stempel' en maak ik nog gebruik van een papieren versie) en stel vast dat ik me heb vergist: ik zit hier warempel op het oorspronkelijke uur i.p.v. het verplaatste uur (toch een voordeel van die papieren agenda, dat ik dàt tenminste heb kunnen nakijken).

Verdorie, wat nu gedaan? Terug naar huis rijden en straks terug komen, pfff, neen, daar heb ik geen zin in. Wat dan wel? Hier zitten niksen en denken aan wat ik nog had kunnen doen? Neen, dat is eerder zelfkwelling dan deugddoend. Aan zelfmedelijden ga ik me ook niet wagen, daar doe je jezelf al helemáál geen voordeel mee. 
Bon, het is wat het is en 'deal with it'. Ik bestel me iets om te drinken, koppel een gesprek aan met de mensen die aan de tafel naast me plaats nemen en vertel hen terloops van de stommiteit die ik net heb begaan. De dame begint hartelijk te lachen en zegt dat ze blij is te horen dat ze niet de enige is die zo'n stoten al eens meemaakt.
Het wordt een leuk gesprek en de tijd passeert snel vooraleer mijn vriendin er toekomt. Die moet uiteraard ook goed lachen wanneer ik haar vertel dat ik er al even zit.
Leren omgaan met de situatie hoe die zich voordoet, het kan niet treffender zijn en ondertussen heb ik toch maar even lekker onthaast op een terras...