Hernieuwde focus na decompressie
Toeleven naar een bepaalde gebeurtenis op het werk, een belangrijke wedstrijd in de sport of zelfs een examen, brengt allemaal enige spanning met zich mee. Alle voorbereidingen die je daarin treft, nadenken wat de beste strategie is om er op de zo best mogelijke manier te staan op het moment zelf, zowel fysiek als mentaal is het allemaal energie die je erin steekt. Maar wat nu als er vlak voordat je je eigen moment hebt, er een ander moment is dat al je aandacht (en ook energie) opeist? De kans bestaat dat je in een soort decompressie valt waarna jouw moment nog moet komen. Dat kan voordelig zijn (de stress is – deels – weggenomen) maar ook nadelig (de aandacht is – deels – weg). Tja, wat dan?
Op een laat namiddaguur had ik een examen gepland staan, eentje van statistisch onderzoek nog wel. De weken voorafgaand had ik me er op alle vrije momenten op liggen voorbereiden. Het was zo'n vak waarbij je niet enkel de theorie erachter diende te kennen, je moest vooral ook op de juiste manier de statistische resultaten kunnen interpreteren binnen de context van een bepaald onderzoek. Hoe dichter de dag van het examen kwam, hoe meer ik in mijn focus van het vak kwam. Op zo'n dagen telt enkel nog wat je moet doen om naar dat specifieke moment toe te leven. Het doet me telkens wat denken aan de manier waarop ik in mijn wielercarrière toeleefde naar belangrijke wedstrijden: jezelf verzorgen met eten en drinken op de juiste momenten, gerichte trainingen op de gepaste dagen, letten op je slaap, enzovoort. Op de een of andere manier vind ik zo'n periode ook wel leuk. Je hoeft echt aan niks anders te denken dan aan datgene dat je wilt gaan presteren, terwijl al datgene wat je aandacht ook maar iets zou kunnen afleiden, aan de kant wordt geschoven.
'Ik had er eerder op gerekend dat het wegvallen van die spanning me de nodige rust zou kunnen bieden om mezelf in een betere focus te kunnen brengen. Echter was ik in een decompressie verzeild geraakt.'
Daags voor het examen had ik het beet: de kennis
was opgeslagen, het zelfvertrouwen was er. De vragen van het oefenexamen
bevestigden mijn aanvoelen dat het goed zat. Laat het examen maar komen, dacht
ik, ik ben er klaar voor! Maar dan… op de ochtend van mijn examen legde één
van mijn dochters zelf een belangrijk examen af. Ook zij had er zich al een
hele tijd op voorbereid. Wat nu gebeurde was dat, ondanks dat ik op voorhand
wist dat we op dezelfde dag examen hadden, mijn aandacht die ochtend toch een
heel pak meer dan ik had verwacht naar haar toe ging. Praktisch gezien was ik
er op voorbereid: die ochtend bestond uit het overlopen van mijn lesstof (dus
geen zware denkoefeningen meer) en me verder klaarmaken. Lekker luchtig. Dacht
ik… Ik mocht er dan wel praktisch op voorbereid geweest
zijn, de mentale voorbereiding was ik even vergeten. Daarvoor moet je dus
mental coach zijn geworden…
Rond het middaguur kwam ze blij gezind thuis, ze was geslaagd! Een gevoel van opluchting, enorme blijdschap en trots overviel me. We sprongen met z'n allen een spreekwoordelijk gat in de lucht! Oef, dat was al een goed begin van de dag! De spanning voor haar examen viel weg – het voordeel – en wat overbleef was enkel nog wat restspanning voor dat van mij. Hoe meer de uren passeerden, hoe meer ik echter bij mezelf begon op te merken dat ook mijn aandacht aan het wegebben was – het nadeel. Terwijl ik anders een goed verloop heb in wat ik nog herhaal vlak voor een examen, had ik daar nu op de een of andere manier geen zin meer in. Keek ik naar analyses, dan herkende ik het wel, maar het echte nadenken en interpreteren viel weg. Focus weg! Hallo decompressie!
Want dat was het wel, door het wegvallen van de spanning van de ochtend, had zich een decompressie in gang gezet die ik niet had zien aankomen. Ik had er eerder op gerekend dat het wegvallen van die spanning me de nodige rust zou kunnen bieden om mezelf in een betere focus te kunnen brengen. Echter was ik in een decompressie verzeild geraakt. En zo vlak voor een examen is dat iets wat je wel kunt missen. Toen ik het voor mezelf uitsprak dat ik 'het had gehad met het herhalen', realiseerde ik me ook dat ik mijn aandacht moest herpakken. En dat heb ik gedaan: mijn mindset pakte ik aan door mijn gedachtengang te resetten, de resterende uren werden ingedeelde in wat nog te doen (inclusief een power nap!) en ik dwong mezelf enkel daar nog aandacht aan te geven. Uiteindelijk is het gelukt om mijn focus terug te vinden en was ook ik geslaagd in het examen. Oef!
Misschien heb je zelf ook wel eens iets vergelijkbaars meegemaakt en vroeg je je af hoe het kwam dat je op je eigen moment die prestatie niet meer ten volle kon neerzetten. Ga dan eens terug naar wat er vlak voordien is gebeurd. Mogelijk was er iets dat je aandacht heeft afgeleid. Bleef je aandacht dan bij dat andere hangen of was het mogelijk een vorm van decompressie dat je ervaarde? Wil je graag leren hoe daar in de toekomst op een meer constructieve manier mee om te gaan, laat het gerust weten en we praten verder.
Liefs,
Ine