Je eigen kot
Wie had gedacht dat de aprilse grillen dit jaar zó hard zouden toeslaan?
Al sinds mensenheugenis staat deze term gekend die hoort bij een weerpraatje. Reeds vaker voorkomende zon kan in deze periode nog worden afgewisseld met buien en onweer.
Wat mij betreft zijn de grillen van april dit jaar volledig van toepassing op de harde manier waarop het corona-virus toeslaat. Kijk naar één of andere statistiek die bijna dagelijks in het nieuws wordt getoond en je weet wat ik bedoel...
In het begin werd er nog iet of wat gelachen met de quarantaine maatregel als dat er "binnenkort maar genoeg vroedvrouwen en rechters klaarstaan". Waarom? Voor de eerste categorie hoef ik er geen tekening bij te maken, denk ik, en die rechters, tja, die dienen om alle echtscheidingen te regelen...
Ik geef toe, toen ik die voor de eerste keer hoorde, moest ik er wel mee lachen. Het werd alvast minder grappig vanaf wanneer ik in de media begon te vernemen dat er meer huiselijk geweld zich de kop opsteekt. Dat geweld start ergens en heel vaak is dat bij... zichzelf!
'Niet dat ik van ondervinding spreek, gelukkig maar, toevallig ken ik wel iets van hoe het gedrag van de mens in elkaar steekt.'
Niet dat ik van ondervinding spreek, gelukkig maar, toevallig ken ik wel iets van hoe het gedrag van de mens in elkaar steekt. Qua gedrag beïnvloeden we mekaar meer dan we denken maar daar waar het gaat over conflicten, sta je best eens even stil bij jezelf: hoe vaak zou je jezelf erop hebben kunnen betrappen om in een discussie verwijten te hebben gesmeten naar die andere persoon (wie dat dan op dat ogenblik ook mag zijn) puur uit frustratie van iets waar je zelf mee zit? Of iets waar die andere persoon in zijn gedrag iets van vertoont waar jij - mogelijk onrechtstreeks en misschien wel stiekem - een beetje jaloers op bent?
Eerlijk zijn tegenover jezelf hè!
Zo heb ik ooit eens een dame bijna uitgescholden terwijl ik in feite mijn eigen frustratie aan het uitkramen was. Het zat namelijk zo: in mijn periode als wielrenster was ik op een bepaald moment in revalidatie van een sleutelbeenbreuk en gescheurde ligamenten. Tijdens een fietstocht werd er aan een oversteekpunt iets gezegd tegen elkaar om er zeker voor te zorgen dat we veilig konden oversteken. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat die dame me niet helemaal correct had verstaan want ze antwoordde en reageerde immers heel onverwacht en totaal naast de kwestie van wat ik rustig zei (en nee, op de fiets ben ik geen wielerterrorist, moest je dat denken. Aan die types kan ik me zelf ook enorm ergeren!). Haar reactie beïnvloedde wel die van mij, het was als het ware een trigger waarmee ze een vonk aansloeg. Plots begon ik te roepen, meer dan ik ooit op mijn fiets had gedaan, en voor we het wisten werd het een heen en weer geroep van twee vrouwen die met elkaar in de clinch gaan. Gelukkig vervolgden we elk onze eigen weg (en reed ik ook wat sneller dan haar) zodat het enkel bij roepen bleef. Toen ik het laatste woord had uitgekraamd, draaide ik me naar mijn fietsgenoot en zei onmiddellijk "Oei, ik heb dit - doelend op mijn fietsongeval - precies nog niet verwerkt!"
Het maakte voor mezelf onmiddellijk duidelijk waar ik nog mee zat.
Ervaar je zelf ook eens zoiets, kijk dan zeker eens naar je eigen innerlijke kot!
En die dame... die heb ik nooit meer gezien, maar voor wat het waard is: mea culpa!