Vastlopen in eigen gedachten

Wat is dat toch met onze gedachten? We zijn oh zo sterk om onze aandacht te richten op dingen waar we onze energie eigenlijk helemaal niet in wíllen steken en toch laten we er ons zo vaak aan vangen. Onze gedachten gaan dan met onszelf op een loopje, we kunnen aan niks anders meer denken en lopen vast. Of 't is te zeggen, in een rondje, een vicieuze cirkel waar we niet meer lijken uit te geraken. Ondertussen werkt het op ons gemoed en werkt het elkaar in de hand. Gedachten die inhakken op onze emoties en emoties die vervolgens onze gedachten nog erger maken. Op den duur passeren ze om ter negatiefst door ons hoofd en halen we onszelf naar beneden. Want ja, ook ons gedrag volgt. Met andere woorden, ons zenuwstelsel reageert op de impulsen die het krijgt en dat is alleen maar negativiteit en spanning.

Half april was ik de laatste hand aan het leggen van een zware sportieve uitdaging die ik mezelf had opgelegd: deelname aan de cyclo Luik-Bastenaken-Luik. Er was keuze tussen drie afstanden en als ex-wielrenners hadden we ons ingeschreven voor de langste afstand, 250km, jawel. In onze beste jaren als wielrenner was dit fysiek geen probleem, nu was het een extra uitdaging vermits mijn fiets de laatste maanden amper van stal was gehaald. Het betekende dat ik moest starten met eerst een goeie basislaag te leggen alvorens aan de opbouw te kunnen beginnen. Bekijk het als een huis bouwen: eerst een goeie fundering leggen om dan pas te kunnen starten met metsen. Half april was ik, laat ons zeggen, bezig aan het dak van dat huis. Niet dat mijn conditie zo super was, ik heb vooral gewerkt aan een goeie fundering te leggen op een andere manier dan op de fiets, waardoor ik wat meer vertrouwen kreeg in mijn eigen lichaam. In één van die laatste ritten ging het goed op en af en waren er notabene ook heel wat kilometers kasseien. Ja seg, daar had ik me niet echt op voorbereid. Dokkeren, dokkeren, dokkeren... aan sommige kasseistroken leek maar geen einde te komen. De kasseien lagen er dan ook nog eens 'wreed slecht' bij. En dan begon het... net doordat ik bleef kijken naar de kasseien om de best mogelijke weg te vinden tussen al die spleten en bulten werd mijn aandacht meer en meer getrokken door de slechte omstandigheden van de weg. Ik bespaar je de hele meute van gedachten (inclusief gevloek, jawel) dat de revue is gepasseerd. Op een bepaald moment was ik zelfs zodanig ver meegesleurd in al die negativiteit dat mijn emoties begonnen op te borrelen en ik meer zin had om te stoppen en af te stappen. Op dat moment daagde het me dat ik het zelf was die me dat aan het aandoen was en ging ik over tot een kritische vraag: wil ik mezelf op die manier verder de dieperik in sleuren of haal ik mezelf hier uit? Ik besloot voor de tweede optie te gaan en begon... een lied te zingen. Inderdaad, zingen! Terwijl ik al dokkerend van de ene kassei naar de andere kassei de helling nam, zong ik 'lief klein konijntje had een vliegje op de neus, en het zoemde heen en weer... ja ja...'. Gevolg: ik schoot spontaan in de lach! (vooral bij die 'ja ja', hoor je hem ook? In de originele versie denken hé!) Mijn aandacht werd getrokken door iets positiefs, mijn zenuwstelsel reageerde erop waardoor mijn lichaam zich meer ontspande, ik rustiger op mijn fiets kwam te zitten en met zowaar enig plezier die kasseistrook afwerkte. Missie geslaagd!

Verwacht nu niet dat de insteek van dit verhaal is om een lied te beginnen zingen wanneer je merkt dat je aan het vastlopen bent in negatieve gedachten hoor! Allez, als je dat wilt doen en het werkt, waarom niet, zing dan maar lustig voort ;-) Het gaat er vooral om dat je je na je er over bewust te zijn wel iets aan kunt doen om jouw aandacht naar iets anders te draaien. Naar iets waar je echt baat bij hebt om weg te geraken uit die vicieuze cirkel van negatieve gedachten. Heb je er na je favoriete song toch enige hulp bij nodig, contacteer me gerust.

Ine