Ik ben veel te gulzig

Tijdens een oudejaarsavond zaten we gezellig samen bij vrienden. De aanloop naar middernacht was al vroeg ingezet. Het was de tijd waarbij de aanwezige kinderen nog vrij jong waren en graag al wat sneller aan tafel gingen zodat ze zich de ganse avond blij gezind konden amuseren met elkaar (of anders gezegd, dat we als ouders hun 'gezeur' niet geregeld moesten pareren omdat ze een knorrende maag hadden). Voor de kinderen werd er dus apart gekookt en ondertussen konden de volwassenen rustig de tijd nemen om te praten over koetjes en kalfjes, over weetjes (en hier en daar een roddel, wat doet een mens al eens op zo'n moment...) terwijl we aperitiefhapjes zaten te verorberen. 

De vrouw des huizes had sushi voorzien. Lekkere stukjes met veel variatie en was de ene schotel op, dan werd er moeiteloos - en bijna geruisloos - een andere bijgezet. Er was meer dan genoeg! In mijn enthousiasme van de avond en ja, misschien ook wel in mijn enthousiasme over de sushi zelf, liet ik me wat gaan en nam ik op zijn minst één stukje van elke variatie, op elke schotel. Wees gerust, de anderen hadden ook meer dan voldoende... en konden in tegenstelling tot mezelf, wel stoppen wanneer ze voldoende hadden. 

Achteraf bekeken en gevoeld (enkele dagen moeten recupereren van een indigestie waren het gevolg) was ik effenaf gulzig. Niet in de zin van alles tegelijkertijd in mijn mond te willen proppen, wel in de betekenis van dat ik van elk variatie moest hebben geproefd, minimum één stukje, van verschillende zelfs meerdere. Het was zó lekker dat ik niets wilde missen van geen enkele variatie van smaak.

In een gesprek met een bedrijfsleider die het Performance Programma - In2Me volgt, vertelde hij me dat hij moeite heeft met het deftig invullen van zijn tijd, voornamelijk daar waar het gaat om eens tijd te nemen om iets rustig te doen, om wat meer te genieten van het moment zelf. Hij benoemde alles wat hij wilde doen in een tijdsframe waarin dat sowieso nooit mogelijk is. 

-'Weet je hoe men dat tegenwoordig noemt?' vroeg ik hem. 
-'Nee', antwoordde hij, 'hoe dan?'
-'FOMO', zei ik (moest je het je afvragen, dat staat voor Fear Of Missing Out, schrik om iets te missen dus)

We praatten nog wat verder, tot hij vanuit zelfinzicht heel droog zei: 'Ja, ik ben gewoon veel te gulzig'.
En dat was het ook, hij wilde zodanig veel activiteiten bij en in elkaar proppen, dat het gewoon niet meer haalbaar was! 

Het gaat ook vaak niet enkel over het managen van de tijd die je hebt, het gaat ook over mindset: hoe kijk je aan tegen je tijd, tegen jezelf en tegen het gepast invullen van je momenten van de dag?
Vooral handig daarbij is ermee rekening te houden dat het niet enkel functioneel is, maar tegelijkertijd ook mentaal én fysiek haalbaar. Op papier kan je immers altijd wel een planning in elkaar steken. Kan je het voor jezelf echter niet 'absorberen', dan slaat het op niets en slaag je er ook nooit in om het gedaan te krijgen. Een weerbots loert dan om de hoek, je lichaam en geest beginnen te protesteren en wie weet krijg je er misschien wel een indigestie bovenop (van sushi?), net omdat je niet kan stoppen wanneer het écht genoeg is.

Om geen indigestie op te lopen, check eens hoe je tegen je tijd aankijkt als je last begint te krijgen van FOMO of gulzigheid. Kom je er niet uit alleen of weet je niet wat je er dan mee gaat doen, contacteer me gerust.

Liefs,
Ine