Vertrouwen in je eigen kunnen
Jezelf een doel stellen en dan vertrouwen hebben dat het je gaat lukken, no matter what... Het klinkt mooi en ambitieus. Voor sommigen is het uitdagend of leuk. Voor anderen schrikt het wat af en volgt stiekem toch een ietwat bang hartje. Wat doet dat toch met een mens en hoe kan je er je vertrouwen in houden?
Eind april was het zover: mijn vader en ik namen deel aan de cyclo van Luik-Bastenaken-Luik. Een cyclo is een georganiseerde toertocht voor wielertoeristen. Er wordt bevoorrading voorzien, technische bijstand indien nodig en allerhande meer. De randanimatie die er bij start en finish bij hoort, maakt de beleving compleet. Voor deze cyclo waren drie afstanden voorzien. Wij hadden ons ingeschreven voor de big one: die van 253km. Als oud-wielrenners bij elkaar zou dit 'een eitje' mogen zijn. De realiteit was echter anders. Mijn conditie heb ik volledig opnieuw moeten opbouwen. En als ik schrijf 'volledig' dan bedoel ik dat ook helemaal zo. Eerst was er de mentale knoop om door te hakken. De manier waarop dat is gebeurd, lees je in de blog van toen 'Een onbereikbaar doel of toch niet'.
'Als mens kijken we nogal graag naar de duistere kant van de zaak en als we niet opletten dan geven we die nog het meeste aandacht ook!'
De volgende fase was die van de opbouw en het toewerken naar dat doel. Fysiek lukte het wel. Het was vooral zaak om goed te luisteren naar mijn lichaam: wat kan ik op dit moment aan? Wat heb ik verder nodig? Waar wil ik graag staan pakweg twee of drie weken verder? Dit waren vrij concrete manieren om mijn fysiek te trainen.
Maar dan was er het mentale aspect. Gedurende gans die opbouw stelde ik mezelf geregeld de vraag of ik het nog wel zou halen. Ik weet dat ik uitdagingen nodig heb. Van daaruit krijg ik een soort van drive in mij die mij verder duwt om mijn doelen te bereiken. In mijn hoofd zit er echter vaak een tweestrijd die zich afspeelt tussen 'ja, ik ga er voor want dit wil ik' en 'gaat me dit wel lukken? Wat als ik iets tegenkom of als mijn lichaam toch stop zegt?'. Het zijn de tweede soort vragen die knabbelen aan het zelfvertrouwen. Ze halen je onderuit en remmen je af. Als mens kijken we nogal graag naar de duistere kant van de zaak en als we niet opletten dan geven we die nog het meeste aandacht ook!
Hoe dichter de fietstocht, hoe onzekerder ik diep vanbinnen werd. Tegelijkertijd keek ik er ook enorm naar uit en stelde ik me al voor welke beklimmingen en afdalingen we nemen. Zo van die dingen waar ik dan spontaan de kriebels van in mijn buik krijg (leuke kriebels welteverstaan, geen angstige). En toch… dat zelfvertrouwen in eigen kunnen, het hing aan een zijden draadje.
Een tweetal weken voor de grote dag, bespraken mijn vader en ik hoe we het praktisch gingen aanpakken. Ik uitte mijn bezorgdheid over mijn eigen kunnen, hij voelde wat er stond aan te komen (Ine die plots heel onzeker begon te worden) en daar kwamen zijn woorden: "Ge hebt leren afzien in de koers, als het nu eens wat minder gaat, moet ge ook maar wat afzien!" (de vloek die hij erbij verkondigde laat ik hier even achterwege). Het klinkt hier misschien wat bruut geschreven, toch zei hij het met alle liefde naar mij toe. Hij kent me door en door en heeft zich tijdens mijn wielercarrière wel vaker als mentor opgesteld, iemand waarbij ik terecht kon met mijn hersenspinsels en twijfels. Nu was het de spreekwoordelijk schop onder mijn kont om mijn ogen te openen.
Ik zat even perplex, moest dan lachen om de manier waarop hij reageerde, maar het zette me wel aan het denken. Want ja, ik heb dat doel zelf gesteld, mede in de wetenschap die ik dat zou aankunnen. Maar ook, ja, ik maakte het nu veel groter in mijn hoofd dan het eigenlijk was. Het was geen wedstrijd, het was een fietstocht die ik samen met mijn vader zou doen gedurende een ganse dag. En het zou leuk worden, dat vooral! Dus ja, ik mag er vertrouwen in hebben dat het me zal lukken! Uiteindelijk is het ook gelukt. We hebben er beiden enorm van genoten en zelfs de dagen nadien liep ik met een ongelooflijke boost aan zelfvertrouwen rond.
De moraal van het verhaal is eigenlijk zo simpel als het Engelse spreekwoord 'Keep calm and carry on'. Luister naar je lichaam in de opbouw, volg je innerlijke kompas en geniet van elk moment. Maak het slechts zo groot als dat je het aankunt. Zelfs dan wordt het perfect en blijft perfectionisme achterwege.
Liefs,
Ine